Op vrijdagavond 8 september werd na de opening van Blauwdruk in het KAdE-café stilgestaan bij het afscheid van organisator Ron Jagers. Na ruim 23 jaar stopt de oprichter met zijn werkzaamheden voor de Stadsgalerij.
Succesvol als de tentoonstelling Blauwdruk was, des te tragischer het optreden van burgemeester en ex-wethouder die hun opwachting maakten om de afzwaaiend organisator te bewieroken.
Als gelegenheidsduo gaven de bestuurders zich over aan een komisch bedoelde opsomming van de prestaties van Jagers door de jaren heen. Het belegen cabaret dat hier het resultaat van was maakte in één klap duidelijk hoe groot de afstand is tussen de bestuurlijke elite en de opkomende generatie.
Vrijwel direct maakt het jongere deel van het publiek zich uit de voeten naar het terras. Voor de overgebleven aanwezigen was de lijst niet nieuw, wel lang. Bovendien waren de kenners in het publiek ook op de hoogte van de vele momenten waarop de nu geprezen activiteiten van Jagers door het stadhuis werden genegeerd of ronduit tegengewerkt. Daarbij stak oud-wethouder van den Berg weliswaar de hand in eigen boezem, maar dit gebaar kwam hem op boegeroep te staan in de zaal.
Het maakte onbedoeld ook duidelijk hoe de Stadsgalerij er onder Jagers juist wel in slaagde verbindingen te slaan. En welke opgave zijn opvolger Hans Goslinga te wachten staat: Niet alleen om podia voor kunst te creëren op alle mogelijke en vooral onmogelijke plekken in de stad. Maar ook om zich daarbij niets aan te trekken van de heersende bestuurlijke wind. En om afhankelijk van die wind danwel samenwerkingspartner danwel scherp criticaster van de beleidsmakers te zijn, en niet zelden tegelijk.
Om het af te maken had het stadsbestuur een fanfare besteld, in een goedbedoelende maar evenzeer toondove verwijzing naar de Stille Fanfare waar Jagers jaren mee rondtrok.
De fanfare begon met Sweet child 'o' mine, waardoor je even kon denken dat het een hommage was aan de veilingen van fotowerk waar Jagers in coronatijd mee begon, onder de noemer Schoon Schip. Steeds wanneer er geen belangstelling bleek voor een werk werd de foto resoluut aan de papierversnipperaar toevertrouwwd, op weg naar de eeuwige archiefvelden, daarbij begeleid door een Oostenrijkse hoempapaversie van het bekende hardrocknummer van Guns 'n' Roses.
Toen de fanfare echter een complete feestset bleek te gaan spelen werd duidelijk dat van opzet geen sprake was en dat andermaal gekozen was voor platte symboliek, en dat alle meer subtiele en vooral fundamentele hartekreten van organisator Jagers aan dovemansoren gericht zijn geweest.
Met Blauwdruk 10 kan Jagers beslist trots zijn op wat hij in alle jaren teweeg bracht. Ruim 2 decennia waarin marktdenken het kunstbeleid vormgaf was de Stadsgalerij een schuilplaats voor de verbeelding. En vanzelfsprekend was daarin steeds ook ruimte voor beginnend talent, experiment en ongerijmdheid.
Als volleerd absurdist reageerde Jagers dan ook met een toespraak waarin hij fulmineerde over hoe de gestage achteruitgang van de doppinda's die je tegenwoordig in de supermarkt kunt kopen nu ook de Plus had bereikt.
Bevrijdend was tenslotte het lied dat Jan Schellink ten gehore bracht. Gewapend met een ukelele liet hij zijn publiek meezingen: "De nap van de inktvis zuigt niet meer. Zuigt niet meer. Zuigt niet meer". Dit requiem voor Jagers' werk als organisator eindigde tenslotte hoopvol over zijn werk als kunstenaar dat door blijft gaan: "Maar dat geeft niet, want hij heeft er meer".