Bij ’t Klavertje geven ze grif toe dat de ligging nagenoeg ideaal is en dat er van
overlast absoluut geen sprake is. Het ongeplaveide parkeerterrein met kuilen
die volstromen als het regent biedt voldoende ruimte, zelfs voor de vehikels
van pakketbezorgers en truckers. De klandizie is zo internationaal als
Europagezinde politieke partijen het graag zien en over de service hoor je
niemand klagen.
De coffeeshop bevindt zich in de kelder aan de achterzijde van wat ooit het
schnitzelrestaurant Tirol was met op de bovenverdieping kamertjes voor
arbeidsmigranten. Schnitzels worden er al sinds mensenheugenis niet meer
gebakken, ook al doen de tafels en stoelen binnen vermoeden dat je er nog
steeds kunt aanschuiven. Sinds er een paar jaar geleden brand uitbrak in het
woongedeelte verblijft er niemand meer, dus de commissie Roemer die namens de
regering onderzoek doet naar de erbarmelijke woonomstandigheden van Poolse,
Roemeense, Bulgaarse en andere gastarbeiders uit Oost-Europa hoeft er niet
langs te gaan.
Om de hoek, aan de Nijkerkerstraat, wonen wel mensen, in netjes onderhouden huizen. Of ze vaak buiten zitten, valt te betwijfelen, want behalve dat de lucht er zwanger
is van stikstof worden ze ook nog eens omringd door bedrijvigheid. Ga maar na,
je vindt er binnen een straal van een paar honderd meter een bandenspecialist,
een duikcentrum, een autowerkplaats, een enorme fietswinkel, een verkoper van
motoren en scooters, een schoonheidssalon (ook voor haar en zijn haar), een met
onkruid overwoekerde parkeerlocatie met tientallen blauwe busjes van een
landelijk opererende koeriersdienst (een kantoor ontbreekt), een
leasemaatschappijtje, een webwinkel met edelstenen en mineralen voor mens en
dier én een ruim bemeten eetgelegenheid volgens de inmiddels misschien wel een
beetje uitgekauwde formule van ‘eet zoveel je kunt eten’. De gevel van het pand
zullen de wat oudere lezers van de Stadsbron ongetwijfeld herkennen: ooit zat
er decennialang Schep, een begrip bij weggebruikers en andere passanten.
Blikvanger
van dit allegaartje, deze tegen de grens van Nijkerk aan schurkende Amersfoortse
uithoek, is de lichtbak in de vorm van een klavertje vier op het dak van het
verloren schnitzelparadijs.
De vier blaadjes van de klaver staan voor liefde, hoop, geluk en vertrouwen.
Naschrift: over een x-aantal jaren gaat het complete Klaverblad Hoevelaken op de schop.
Dat één van de grootste verkeersreconstructies ooit gaat plaatsvinden, staat
vast, alleen is nog niet definitief bepaald wanneer. Tot die tijd plukken ze
daar in de coffeeshop en omgeving de dag en bannen ze gedachten over oprukkende
bulldozers uit het hoofd.
