Terwijl her en der in Amersfoort de bomen door mensenwerk bij bosjes omvallen, heeft de stad er toch maar mooi een park bij gekregen. Wat er aan de westrand aan groen wordt opgeofferd ten faveure van een zwaar omstreden rondweg komt er als het ware aan de oostflank weer bij.
Ingewikkeld verhaal, onnavolgbare politiek, intelligente en goed geïnformeerde actievoerders en meedenkende burgers, omzichtige compensatie, koehandel, achterkamertjes, tegenstrijdige compromissen, het zal allemaal wel, maar wij van de Stadsranden kennen onze plek en laten het bij de constatering dat Elisabeth Groen en dit deel van het Heiligenbergerbeekdal samen een bloemrijke en naadloos op het Park Randenbroek aansluitende buffer vormen.
Het mag dan twintig miljoen euro hebben gekost om het ziekenhuis en de ‘zusterflat’ te slopen en het terrein opnieuw in te richten zonder een steen te stapelen, dan heb je ook wat. Een vertelplaats, graslanden, hagen, plukjes bos, speelheuvel, pad van vlonders, her en der poelen, een hondenstrandje, alles is uit de kast gehaald om de wandelende en spelende mens de ruimte te geven. De wonende mens heeft er evenwel niks te zoeken. Er was aanvankelijk sprake van de bouw van enkele honderden huizen, maar die verdwenen uit beeld om plaats te maken voor tekentafelgroen.
De woningnood in Amersfoort is er sedertdien alleen nog maar groter op geworden.
Helemáál onbebouwd is Elisabeth Groen, waarvan het beheer en onderhoud in handen van omwonenden is gegeven, niet gebleven. Aan de zijde van de Heiligenbergerweg verrees, naast de oude van binnen en van buiten geveegde ziekenhuisschoorsteen, het Parkhuis, een uitspanning om aangenaam te verpozen, al gaan de deuren pas open als corona het land uit is.
Slagader van het nieuwe stadspark is natuurlijk de Heiligenbergerbeek, die al eerder grondig onder handen werd genomen, niet alleen om de flora en fauna te behagen, maar ook om de waterhuishouding zo te regelen dat Amersfoort droge voeten houdt.
Een ander onderdeel van de aanpak van de Heiligenbergerbeek door gemeente en waterschap is de in 2014 gegraven vistrap. Vissen kunnen vanuit de stad stroomopwaarts zwemmen om te paaien. Ze leggen hun eitjes bij voorkeur in ondiep water en gebruiken de treden van de trap om uit te puffen van hun inspanningen.
En nu het toch over het welzijn van dieren gaat, de oevers van de Heiligenbergerbeek werden op enkele punten afgegraven om het schuwe ijsvogeltje ertoe te verleiden er een nestje te bouwen en warempel, er zijn al exemplaren waargenomen.
Het nieuwe groene paradijsje loopt vanaf de Gasthuislaan, waar onlangs de nieuwe entree opende, oostwaarts door tot aan de geluidwering langs de A28. Aan de overzijde van de snelweg begint het Leusdense Lockhorsterbos. Onderweg passeert de wandelaar de honkbalvelden van Quick om uiteindelijk te stuiten op het complex van tuinbouwvereniging Dorrestein.
Op minstens zo’n fraaie locatie bevinden zich de Klimboom en de Koningin Emmaschool voor speciaal basis- en voortgezet onderwijs met als buren stadsboerderij De Vosheuvel. Het wandelpad loopt er langs en draait vervolgens weer terug, in westelijke richting. Wie een blik naar rechts werpt, ziet het in de vorm van een kristal gebouwde huis met atelier en galerie van beeldend kunstenaar Juane Xue en zal ongetwijfeld zijn ommetje door Elisabeth Groen en het Beekdal in verwondering voltooien.
