Om elk misverstand te voorkomen, hebben ze een bordje aan de voorkant gespijkerd. ‘Kantoor’ staat er op, zodat niemand twijfelt aan wat ooit de functie van het krakkemikkige bouwsel moet zijn geweest.
Het staat er verloren en verlaten bij op een lapje gras in de zuidwestelijke uithoek van bedrijventerrein Isselt, alsof de gebruikers halsoverkop de benen hebben genomen. Een gammel bureau, een tot op de draad versleten draaistoel, door het vocht kromgetrokken opbergmappen, halfvergane jaloezieën, een kapotte radio, blootliggende stopcontacten, losse snoeren en een hoop amper definieerbare rotzooi, maar nergens kun je uit afleiden wie het Kantoor ooit hebben bemand.
De deur is verdwenen, in het raam zit een gat, het zal niet lang meer duren of slooplustige passanten zullen het Kantoor de genadeslag geven. Het is maar een klein object, dus veel inspanningen zal het niet vergen en, eerlijk is eerlijk, opgeruimd staat netjes.
Het leidt geen twijfel dat de achterburen het Ding liever kwijt dan rijk zijn. Zij wonen, gegroepeerd rond een pleintje, op het keurig onderhouden woonwagenkampje aan de Birkt, op een paar honderd stappen afstand van de locatie waar in 1963 een groot regionaal woonwagencentrum in gebruik werd genomen, om precies te zijn aan gene zijde van de spoorlijn Amersfoort-Amsterdam.
Met de geschiedenis van het Kamp aan de Middelhoefseweg kun je een complete Stadsbron tot de bodem vullen. De gebeurtenissen volgden elkaar in rap tempo op en begonnen twee jaar na de opening al toen er meer bewoners dan plekken bleken te zijn. Er kwam zelfs een reportage op de tv. Het zou er nooit meer echt rustig worden, totdat de grote woonwagencentra in ons land eind jaren 70, begin jaren 80 werden ontmanteld en gedecentraliseerd oftewel verdeeld in kleine subkampjes, waarvan dat aan de Birkt er eentje is.
De Birktbewoners zijn blij met alle verbeteringen die een paar jaar geleden werden uitgevoerd. Hun woonsituatie is er veel veiliger op geworden en het moet voor hen een geruststellende gedachte zijn dat Maria een oogje in het zeil houdt. Hun woningen (wagens kun je het met de beste wil van de wereld niet noemen, er zitten geen wielen onder) worden omringd door bedrijven, variërend van een sportschool tot een beautysalon en van een laserloods met escaperooms tot een bouwer van websites. Verder woont er niemand. Je kunt als je westwaarts gaat en de grens met Soest na honderd meter passeert lekker fietsen over de Peter van den Breemerweg en wandelen over een klompenpad.
Blikvangers zijn enorme lege haspels, die onlangs werden gebruikt voor het leggen van kabels en leidingen in een strook niemandsland. Waarvoor die nutsvoorziening nodig is, kan geen mens in de omgeving vertellen, net zomin als iemand weet wie er in het Kantoor heeft gewerkt. We zullen ook niet dieper graven, sommige mysteries moet je gewoon niet willen oplossen.
