Oud-raadslid Robert Tan is dood in zijn woning gevonden. Bij Bernard Gellekom borrelen de herinneringen aan deze markante Amersfoorter op als bij een koortsdroom.
Rare nacht. Onrust over het feit dat ik niet eerder het gevoel van gemis had. De vakantietijd en wel vaker een stilte van zijn persoon maakte mij en nog een aantal niet alert genoeg. Maar nu wetende wat we weten had het niets uitgemaakt. Hij lijkt deze keer niet om hulp geroepen te kunnen hebben...
De op 58-jarige leeftijd overleden Robin Tan was en is geen vriend van mij in de vorm van we zien elkaar met regelmaat en doen toffe dingen samen. Ik kende zijn naam langer dan zijn persoon. Mijn eerste fysieke contact was naar aanleiding van een stuk over FLUOR waar hij het toen en nu, haarscherp uitlegde aan vriend en vijand... het staat nog ergens online. We hebben daarna nog velen discussies gehad over de App, Facebook, MSN, telefoon, rooksignalen, tweemaal toe onderweg naar het ziekenhuis, in de kroeg en natuurlijk staand kijkend naar een band. Gesprekken waren het meestal niet... steevast was hij het met mij oneens waardoor hij voor mij een, filosofisch, politiek of cultuurminnend klankbord was en dat wist hij.
Mijn politiek concept omarmde hij wel, met de mededeling dat het toch nooit ging lukken met de anarchisten in de partijen die er nu zitten... mocht het wel lukken dan vond hij wel dat hij een plaatsje verdiende en dat wilde hij rete graag.
Het kraken van de grachtenkerk en de oprichting van De Kelder was vooral fun en PUNK. Ze deden maar wat op gevoel en wilde daarna pas een lans breken voor de jongeren en popcultuur in Amersfoort. Wat helaas, vertelde hij mij, een succes werd waardoor het spel een serieuze zaak werd en de vrijheid verdween.
Hij vertelde mij dat hij toen hij in het stadhuis voor Groenlinks zat wel het gevoel heeft gekend van noodzaak hebben en er wel toe leek te doen. 'Je kon dan wel dingen sturen en voor elkaar krijgen'. Dat is bij mij blijven hangen.
Zijn hunkering naar aandacht, zijn wens dat te vertellen wat hij te vertellen had maakte dat hij artiest wilde zijn - dat ontkende hij steevast - om dan 10 minuten later een tekst op te sturen. met daarbij een opname. Zijn primaire gitaarakkoorden met daar overheen zijn monotone maar zeker niet valse actievoer-stem kwam dan in de nacht met regelmaat uit mijn boxen.
'En wat vind je er van?'
'Prachtig Robin, maar oefen vooral op het gitaarspel. Als dat beter wordt gaan we opnames maken.'
'Ja maar ik hoef er toch niet mee op te treden.'
Die loop van: 'Ik wil er niets mee' en wel met materiaal komen en dan weer 'Ik kan het niet' was van een kinderlijke proportie. Mijn stukje ergens over de muzikant, die maar op één plek, één op één de waardering van het publiek kan oogsten, namelijk op straat, heeft hem toen laten besluiten om met zijn gitaar op de terrassen de mensen te gaan verrassen. Gewoon doen zeiden we tegen elkaar. Een volle of lege pet is je waardering.
Zijn idolatrie en vereenzelviging van, over en met Curt Kobain en zijn einde... was soms gewoon eng te noemen. De Nirvana tribute in FLUOR die dat met hun team prachtig gefaciliteerd hadden, was werkelijk het hoogtepunt in zijn leven. Hij is er maanden daarna nog over bezig geweest. Vooral over zijn eigen optredens. Op de dag zelf was het: 'Ze gaan nog handtekeningen aan mij vragen'. Grapje natuurlijk.
Maar dat he... dat... was het hem. Hij wilde geen artiest zijn. Deze man klaarblijkelijk zonder verdere familie en met heel veel vrienden had aandacht nodig... aandacht die mensen om hem heen echt wel gaven maar nooit genoeg kon zijn voor de ziel van een eenzaam mens.
Bizar... gisterochtend 8 uur before... knal ik op gevoel Nirvana op mijn timeline in op mijn dagelijkse concept #VanMijVoorJullie en ik wist toen nog niet waarom.
Wil iedereen die nog wat voor hem wil betekenen zich melden. We laten deze man niet zomaar de stad verlaten