En nu is Boudewijn er ook al niet meer.
Ik kan van deze rubriek onderhand beter een necroserie maken: de dode van de week.
Want ze sneuvelen bij bosjes, de journalisten en columnisten met wie ik bij de Amersfoortse Courant en het Utrechts Nieuwsblad te maken heb gehad. Onlangs oud-Amersfoorter Jeroen van Merwijk, heel recent Hemmy van Reenen die zijn journalistieke loopbaan in Amersfoort begon en daarna wortel schoot bij wat ooit het Veluws Dagblad was en nu – heel Veluws - De Stentor heet. En nu dus ook Boudewijn.
Boudewijn Paans. Als ik geweten had dat hij zijn laatste dagen sleet in het Roza Spierhuis in Laren, had ik hem daar beslist opgezocht.
Ik leerde hem kennen in 1987 toen zijn boek Man en Paard uitkwam en ik interviewde hem voor de Boekenweekbijlage van de AC. Ja, jongens en meisjes, er was een tijd dat een krant als de Amersfoortse nog een eigen Boekenweekbijlage maakte. Met bij voorkeur schrijvers die iets met de regio hadden.
Dat had Boudewijn. Hij had zijn jeugd in Soest gewoond en het grootste deel van zijn middelbare schooltijd in Amersfoort doorlopen. Hij hoorde bij die zeldzaam getalenteerde groep jongeren die in de beginjaren zestig Amersfoort op zijn kop zette: Frans Ruhl, Godert van Colmjon, Tristan Keuris. Boudewijn was mede-aanstichter van de eerste Nederlandse uitvoering van de West Side Story in het Grand Theatre.
Hij verzorgde als jonge scholier de publiciteit rond deze musical en daar bleek hij zo goed in te zijn dat hij in de reclamewereld terecht kwam en van daaruit hoofdredacteur werd van de VPRO-gids.
Ik interviewde hem in het legendarische restaurant De Witte (op de plek aan de Stadsring waar nu het Gat van Boedha al jaren schrijnt). Dat gaf enige overlast voor de andere, overwegend sjieke gasten, want Boudewijn was spastisch, praatte moeilijk en ging ook niet relaxt met mes en vork om. Maar het klikte buitengewoon goed tussen geinterviewde en interviewer.
Ik besloot hem uit te nodigen voor de maandelijkse talkshow die we toen onder het motto Weg met de zondagse verveling! hielden in de Witte Zaal. Voor de jongeren onder mijn lezers: De Witte Zaal was een tot het eerste alternatieve theatertje van Amersfoort omgebouwde gymzaal die lag op de plek waar de nieuwbouw van verzekeringsreus De Amersfoortse verrees die inmiddels zelf ook ter ziele is.
Je voelde een schok door de zaal gaan toen Boudewijn moeizaam het podium betrad en hij de eerste antwoorden op mijn vragen gaf. Maar toen de aanwezigen hun antennes eenmaal op zijn manier van spreken hadden afgestemd, werd het een hilarische happening. Want Boudewijn was ongelooflijk geestig.
Een heuse bommelding onderbrak onze conversatie. Bij mijn weten de eerste en enige bommelding ooit in deze stad. Op last van de politie werd de zaal ontruimd. Einde gesprek.
We zijn bevriend gebleven, ook omdat zijn vrouw Anna bij de Amersfoortse Courant kwam werken. Zij ging voor ons de wekelijkse Woonkrant maken. Later verhuisde het stel van Baarn naar Rotterdam en hadden we nog maar sporadisch contact.
Maar als ik geweten had dat hij in Laren op zijn einde had zitten wachten, had ik hem daar absoluut opgezocht.