Ik had vorige week in Israël moeten zijn, bij de bruiloft van de zoon van mijn broer. Inderdaad, mijn neef. Onze familie is maar klein en zo’n trouwerij in Israël is een enorme happening. Ik mocht daarop, vond ik zelf en vond ook vooral mijn broer – mijn broertje eigenlijk, hoewel hij al 62 is – niet ontbreken.
Ik ben weken bezig geweest om alle vergunningen te regelen. Israël laat geen toeristen toe, alleen mensen met een Israëlisch paspoort of eerste-graadsfamilieleden van mensen die in Israël wonen. En dat moet dan via een consulaat geregeld worden dat 24 uur per dag onbereikbaar is, dat een telefoonsysteem kent waarbij je na uren wachten weer terug bij af bent. Het is echt waar dat je in dit soort Mediterrane landen een kruiwagen nodig hebt om iets te kunnen regelen en dat je anders kansloos bent. Dankzij mijn broertjes kruiwagen kreeg ik contact met het consulaat. Mij werd verteld dat op mij de bewijslast rustte om aan te tonen dat mijn broertje en ik broers zijn.
Lastig.
Ik bladerde in oude fotoalbums, maar de twee jongetjes die daar samen met hun ouders opstaan, lijken in de verste verte niet meer op de oudere mannen van nu. Uiteindelijk viel me in dat ons beider namen natuurlijk onder de overlijdensadvertentie van onze moeder stonden, dus die stuurde ik naar mijn kruiwagen.
En daarop ontving ik dan eindelijk het document dat mij toestemming verleende naar Israël te reizen, op voorwaarde dat ik bij aankomst een pcr-test zou ondergaan én een bloedtest waarvan ik de uitslag in quarantaine moest afwachten. Dat mocht op het adres van mijn broer. Ook moest ik 24 uur voor vertrek een digitaal formulier invullen omtrent mijn gezondheidstoestand.
Pas toen ik dat formulier ingevuld had, op maandagavond, kwam ik erachter dat ik voor mijn vlucht op dinsdagmiddag ook een negatieve pcr-test moest kunnen overleggen. Met spoed heb ik een afspraak gemaakt bij een commerciële testaanbieder, voor dinsdagmorgen 8 uur. Ik moest kiezen tussen een gewone pcr-test of een sneltest, en heb voor de sneltest gekozen, omdat ik de uitslag heel snel nodig had.
Over het zoeken naar de locatie van het testcentrum aan de Ruimtevaart 22 kan ik moeiteloos een hele Grimlach vullen. Die straat ligt in het industriegebied Calvijn, tegenover de McDonalds daar. Probleem is alleen dat nummer 22 niet bestaat. Als je bij garage Stam bent, ben je al te ver, en als je bij Van der Valk bent, sta je aan het begin van de straat. Afijn, die testlocatie bevindt zich in een onooglijk kantoortje áchter Van der Valk, waarheen zelfs de receptionistes van het hotel niet precies de goede richting weten.
Na een uur zoeken werd ik om negen uur getest, en om tien uur had ik het resultaat: negatief.
Om elf uur zat ik in de trein. Om iets na twaalven stond ik in de rij voor de balie van Transavia. Om één uur was ik aan de beurt: ik overlegde mijn paspoort, mijn ticket, mijn toestemming van de staat Israël, mijn bewijs van twee vaccinaties met Pfizer en mijn negatieve testuitslag.
En op dat laatste papiertje strandde mijn reis. Ik had een gewone pcr-test moeten ondergaan; de sneltest voldeed niet aan de eisen. “U kunt niet mee op het vliegtuig,” zei de baliemedewerkster vriendelijk maar onverbiddellijk. Ook haar superieur kon mij niet doorlaten.
Om twee uur zat ik weer in de trein, nu richting Amersfoort. Mijn vrouw, van wie ik een paar uur eerder afscheid had genomen en die niet op had gezien tegen een paar echtgenootloze dagen, liet me er gelukkig in.
De bruiloft moet een geweldig festijn zijn geweest. Ik deel een foto met u, van mijn neef die met zijn moeder en zijn vader (mijn broertje) naar het baldakijn wordt gevoerd waar hij door een telg uit een eeuwenoud rabbijnengeslacht in de echt wordt verbonden met zijn man.
Wat heeft dit alles nu met Amersfoort te maken?, vraagt u zich af. De Stadsbron gaat toch over Amersfoort, hoor ik u mopperen.
Klopt. Vandaar dat ik ook begonnen ben met te zeggen dat u me vorige week door Amersfoort heeft zien lopen, terwijl dat niet de bedoeling was.