Ik word echt gek van al dat gezeur om die doodgeschoten chimpansees Mike en Karibuna. Er zijn nu plannen voor een heuse herdenkingsplek in het dierenpark waar rouwende apenliefhebbers troost bij elkaar kunnen vinden. De actiegroep Alle Dieren Vrij neemt daarmee geen genoegen en vindt dat onze dierentuin gewoon dicht moet. Ze zullen misschien ook een aanklacht indienen tegen de schutter: moord met voorbedachten rade.
Er is geen greintje begrip voor het argument dat de ontsnapte beesten een gevaar waren voor de bezoekers van de dierentuin. Voor veel activistische dierenfanaten zijn dieren even belangrijk, zo niet belangrijker dan mensen. Benieuwd wat ze gedaan zouden hebben als ze zelf oog in oog hadden gestaan met de bijtgrage Mike en Karibuna.
Dieren krijgen in toenemende mate menselijke trekjes toegedicht. Ik kan daar maar moeilijk aan wennen. Vroeger liet je je doodzieke hond of kat afmaken of inslapen, tegenwoordig wordt daarvoor het woord euthanasie gebruikt. Ik vind dat ridicuul. Heeft zo’n hond of kat dan zelf ingestemd met zijn/haar dood? Gaan we daar ook protocollen voor in het leven roepen, met scan-dierenartsen en regionale toetsingscommissies?
Ik zag een paar dagen geleden – de temperatuur begon eindelijk een beetje te dalen – een aantal mannen en vrouwen rond een hondje staan dat een schattig jasje aan had. Ze waren allen verrukt van deze aanblik en vroegen honderduit over de aankoop. Ik dacht, een beetje demagogisch, ik geef het toe, maar zo denk ik nu eenmaal af en toe, ik dacht: wat zouden die vluchtelingen op Lesbos denken als ze beelden van dit snoezige, tegen de kou beschermde beestje zouden zien?
Een paar jaar geleden was ik op het provinciehuis in Utrecht getuige van een geschil van de Dassenvereniging tegen de provincie. Het ging om de beoogde bouw van een woonwijk in Soest in een bos waar een dassenburcht was ontdekt. De provincie wilde de dassenfamilie vangen en naar elders overbrengen, maar de dassenclub was er achter gekomen dat op dat nieuwe terrein al een andere dassenfamilie huisde. Twee dassenfamilies in een bos, daar kon natuurlijk geen sprake van zijn, en dus moest de provincie op zoek naar een ander leefgebied. Er zaten wel tien deskundigen rond de tafel, er waren dikke rapporten en stapels papier, en het gevolg was weer stevig uitstel van de planvorming, met alle financiële gevolgen van dien. Als het om het welzijn van de das gaat, speelt geld geen rol.
Op weg naar huis reed passeerde ik het Boele Staal Ecoduct tussen Soesterberg en Amersfoort. Voor deze miljoenen kostende wildpassage zijn bedrijven uitgekocht en woningen gesloopt. Als je de totale kosten omslaat op de reeën, vossen, hazen en konijnen die van het Ecoduct gebruik maken, ben ik benieuwd op welk bedrag per passerend beest je uitkomt.
De bewoners van Liendert die, tot nu toe kansloos, ageren tegen een woontoren langs het Valleikanaal, doen er goed aan op het bouwkavel op zoek te gaan naar een zeldzame worm of kever, want daarmee maak je méér kans op succes dan met het argument dat zo’n toren het woongenot van tientallen buurtbewoners aantast. En als dat niets oplevert, kunnen ze nog altijd claimen dat het bouwproject het ‘Kanaal-dal’ aantast, want met deze truc, met de zelf verzonnen naam Beekdal, hebben bewoners elders een complete woonwijk kunnen torpederen. Het was de tegenstanders van de westelijke ontsluiting van Amersfoort ook bijna gelukt om met de ontdekking van een dassenburcht de aanleg van deze ontbrekende schakel in het ringwegenstelsel te blokkeren.
Vandaag wijdt de Volkskrant een hele pagina aan de 45 jaar oude circusolifant Buba die dreigt te worden uitgezet naar rustoord Elephant Haven in Frankrijk. De Tweede Kamer houdt er serieus een debat over en er zijn politici die pleiten voor een permanente verblijfsstatus voor Buba. Voor 500 vluchtelingenkinderen houden we onze grenzen gesloten, máááár: Buba mag misschien blijven.
Je zou er bijna misantroop van worden.