Het is druilerig weer, maar zelfs dan is het uitzicht vanaf de negende verdieping van ons nieuwe appartementengebouw nog magnifiek. Onder de grauwe deken die over de binnenstad hangt, verheft zich ongenaakbaar de Lieve Vrouwetoren.
Op de begane grond zitten twee stratenmakers op hun knieën stenen te leggen voor nieuwe parkeerplaatsen die komen op de plek waar tot voor kort de bouwketen voor dit nieuwbouwproject stonden. De regen deert hen niet, ze werken gestaag door en onder hun handen en knieën ontstaan de plekken waar de bewoners van de prijzige appartementen hun bolides straks kunnen neerzetten. Ze zaten er vanmorgen om 7 uur al.
Een stratenmaker verdient gemiddeld €2.650 per maand, lees ik op de site www.indeed.nl.
Bruto, dus daar blijft netto iets van €1.800 over denk ik. Een strategyconsulent verdient tegen een uurloon van een paar honderd euro zo’n bedrag in een week.
Waar komt dat belachelijke verschil in honorering toch vandaan tussen mensen die met hun handen werken en de mensen hun brood verdienen met hun hoofd, met denkwerk?
De eerste maanden in dit nieuwe gebouw gonsde het van de ‘handwerkactiviteiten’, ondanks corona. Complete keukens werden via de liften naar boven getransporteerd en daar in elkaar gezet. De ene na de andere stucadoor en schilder parkeerde vroeg in de ochtend zijn busje en vertrok pas aan het einde van de dag weer. Vloerenleggers, zonweringspecialisten, plintentimmeraars: een groot leger van vakmensen etaleerde zijn skills en taaide vervolgens weer af.
Waarna de verhuismannen kwamen. Wat een zwaar beroep is dat! Het gemiddelde salaris van een verhuizer bedraagt €11,33 per uur.
Ik moet denken aan het boek Pakkenproletariaat van Amersfoorter Klaas Mulder, in 2014 verschenen bij de Internationale School voor Wijsbegeerte in Leusden. Mulder fileert in dit boek, dat helaas veel te weinig aandacht heeft gekregen, het verschijnsel dat ik hierboven heb gesignaleerd.
'De publieke sector,’ schrijft hij, ‘is een schrijversgilde geworden, met hier en daar nog een verdwaalde kunstenaar of ambachtsman. De kernfunctie in het publieke domein is die van klerk, al noemen we die nu consulent, of beleidsmaker, of adviseur, of secretaris. Ook in het bedrijfsleven worden de werkers met de pen of de rekenmachine vrijgesteld van productiewerk. De witteboordenklasse telt en schrijft en wordt daarvoor vaak beter betaald en beter gehuisvest dan de collega’s die het vuile werk moeten doen in de blauweboordensector of in de schorteneconomie.’
Mulder voorspelt dat de groei van de witteboordenbanen zal stagneren doordat computers veel van dat tel- en schrijfwerk zullen overnemen. ‘Met name in de publieke witteboordensector zijn er op zeker moment geen valide argumenten meer voor het betalen van zeer comfortabele salarissen voor zeer comfortabel werk. Dat geldt niet alleen voor topinkomens, maar ook voor alle managementlagen eronder. Wie niet ‘speciaal’ is hoeft niet te verdienen als een specialist.’
Mulder pleit, onder veel en veel meer, voor een zo laag mogelijke belasting op productieve arbeid.
Terwijl ik het boek van Klaas Mulder, die zichzelf afficheert als vioolspelende filosoof, nog eens op mijn gemakkie doorbladerde onder het genot van een bakkie koffie, zijn de twee mannen beneden weer een stuk opgeschoten met hun zware handwerk. Er zijn weer een paar parkeervakken bij.
Gelukkig voor hen is het inmiddels droog.