In mijn jeugd had elk huishouden een vuilnisbak. Alles kieperde je erin, supergemakkelijk. Ook kwam er toen ik jong was, bij tijd en wijlen een lompenboer in de straat die oude kleren op een kar meenam. Daar werd, geloof ik, papier van gemaakt. Deze voddenmannen waren, zeg je met de kennis van nu, hun tijd ver vooruit; waren pioniers op het gebied van verantwoord leven.
Toen ik zelf een huis ging bewonen en een gezin ging vormen, bestonden die vuilnisbakken nog steeds. In die tijd begonnen ze ook periodiek oud papier op te halen. Verenigingen gingen langs de deuren en spekten met de opbrengst van al die oude kranten hun verenigingskas. Vervolgens kregen we ook de statiegeldflessen.
De vuilnisbak werd container. Daar kon meer in, en hij liet zich makkelijker in de vuilniswagen legen. We hebben de oude vuilnisbak nog jaren als plantenbak in de achtertuin laten staan.
Toen bedachten de Amersfoortse vuildeskundigen dat we van eetbaar afval compost konden maken. Voor groente fruit en t (Waar staat die t van gft ook al weer voor? Even googelen. O ja, tuinafval) en tuinafval kwam een aparte bak. Al dat groene spul ging, zei men, naar de VAM in Drenthe, waar het gecomposteerd werd. Van tijd tot tijd deden complottheorieën de ronde dat het meeste groen gewoon meeverbrand werd met het huisvuil in de verbrandingsovens in Rijnmond.
Na de gft-bak kregen we een speciale papierbak, en in de buurt verrezen verzamelcontainers voor plastic, glas en kleding. Zelf hadden we nu een grijze, een blauwe en een groene container achter de achterdeur staan waarvan vooral de groene in de loop van de zomer danig begon te stinken.
Begin dit jaar hebben we een paar maanden in Leusden gewoond, en daar hadden we we een speciale container voor ‘pmd’. Het heeft een paar weken gekost voordat we eraan gewend waren dat we plastic, metaal en lege drinkpakken apart moesten houden. Ik begrijp van die combinatie helemaal niets, maar heb me er in Leusden bij neergelegd. Voor het restafval, waarvoor we in Amersfoort de grijze container hadden, moesten we in Leusden naar een verzamelpunt waar je het zelf met behulp van een speciaal pasje in een ondergrondse opslagtank moest dumpen.
Dit alles hebben we ons aangewend. We zijn keurige afvalscheiders geworden. Omwille van het milieu. Voor een schonere wereld. Voor onze kinderen en onze kleinkinderen en hun toekomstige kinderen.
En nu zijn we terug in Amersfoort, in ons nieuwe appartement, en nu zijn er voor alle bewoners van het appartementengebouw slechts twee verzamelpunten voor restafval aangelegd. Te openen met een pasje. Als ie vol is, gaat ie niet meer open. Als de ander ook vol is, moet je met je plastic zak weer terugsjouwen naar je woning.
Alles wat we in de afgelopen decennia zo keurig hebben leren scheiden, moet nu weer bij elkaar. Op een pleintje verderop staan de bekende verzamelpunten voor papier, glas en kleding, maar daarvoor moet je een end lopen en je moet nog maar afwachten of ze niet vol zijn. Voor gft is er helemaal geen verzamelpunt meer.
Het verzamelpunt voor huisvuil ligt op 5 minuten lopen van
ons huis. Je moet maar afwachten of er plaats is in de ondergrondse containers.
Deze week was dat niet het geval.
Ondertussen lees ik dat de afvalstoffenheffing in Amersfoort omhoog gaat, omdat het scheiden té succesvol is. Ik lees ook dat Utrecht een aantal bestelde containers voor pmd voorlopig heeft afbesteld, omdat de verwerking van dat spul steeds duurder wordt en omdat ze overwegen daarmee te stoppen.
Al met al is de nieuwe trend dat het makkelijker is om het afval aan het einde (dus voor de verbranding) te scheiden dan aan het begin, bij de burger die het afval produceert.
Dus nu pleuren we weer alle rotzooi bij elkaar in één vuilniszak. Omwille van het milieu. Voor een schonere wereld. Voor onze kinderen en onze kleinkinderen en hun toekomstige kinderen.
En je zal zien dat daardoor de afvalstoffenheffing nog meer omhoog gaat.