Wat moeten we toch met de Hellestraat? De straat tussen de Molenstraat en de Utrechtsestraat doet zijn naam eer aan. Het is er doods en onherbergzaam. Voor mensen die van het levendige Sint Jorisplein afkomen en richting drukke Varkensmarkt lopen is dit een stukje niemandsland, een soort no-go-area.
Geen V&D en opvolger Hudson Bay meer, geen Kijkshop meer, geen lekkere visboer meer. Zelfs geen uitzendbureau meer. Lege etalages. Een paar eettenten en lunchgelegenheden (stelling: de ene helft van Nederland exploiteert een eettent waarin de andere helft van Nederland zijn geld uitgeeft), een pasfotowinkel (slim, zo dicht bij het gemeentehuis waar je zelf meegebrachte foto voor rijbewijs of paspoort nogal eens wordt afgewezen).
Er is nog een supermarkt. De Coop is in het gat gedoken dat de AH heeft achtergelaten, maar de aanpalende drankenzaak is pleite. Voor de supermarkt zit altoos een daklozenkrantverkoopster die met haar mistroostige blik de straatnaam eer aandoet. Ze zit niet ver van de naargeestige trappetjes naar de Westsingel waar het altoos tocht. En o ja, kledingzaak Van Uffelen houdt ook nog een paar etalages bezet, maar de ingang van die zaak ligt op het Jorisplein.
Het lijkt erop alsof Eetcafé 't Draeckje ook het loodje heeft gelegd. Er staat in ieder geval Gesloten op de deur op een moment dat het geopend had moeten zijn.
Wat moeten we toch met die Hellestraat? Hoe krijg je zo’n straat ooit weer levendig? Zelfs als er een nieuwe ondernemer – ik had bijna idioot geschreven - bereid is het V&D-gebouw op te pimpen en er weer spullen te gaan verkopen, zal dit zijstraatje daar nauwelijks van profiteren, vrees ik.
Moeten al die leegstaande panden niet omgebouwd worden tot woningen? Kunnen we daar niet een stukje woningnood mee lenigen? Studenten, starters, gezinnen. En veel voortuintjes.
Ik deed laatst inkopen bij de Coop, wilde daarna mijn fiets uit het rek halen, toen ik een jonge vrouw intensief naar de muur achter die fietsen zag staren. Nieuwsgierig aangelegd als ik ben, keek ik mee. Er zat daar een beest. Een behoorlijk groot beest. “Is dat jouw hond?” vroeg ik aan de vrouw. “Nee,” zei ze, “dat is mijn varken.”
We raakten in gesprek. Ze woont daar ergens in de buurt. Met een varken als huisgenoot. “Hij is zindelijker dan een hond,” vertelde ze me. “Hij doet zijn behoefte echt alleen buiten.” Ze moet dus een paar keer per dag met hem uit.
“Waarom verstopt hij zich achter die fietsen?” wilde ik weten.
“Hij is een beetje bang aangelegd,” zei ze.
Ik had (zoals altijd) haast en had helaas geen tijd om te wachten tot de mooie jonge vrouw met haar varken huiswaarts liep. Ik weet dus ook niet of het beest aangelijnd werd of niet. En of zij een grote plastic zak bij zich had om zijn uitwerpselen (ik had bijna stront geschreven) op te ruimen.
Hm, de Hellestraat als stedelijke varkensuitlaatplek, geen slecht idee. En dan een bord aan beide kanten: Varkens aan de lijn.