tags:

Grimlach 32 Eerst meedenken, dan pas juridisch toetsen

door Arjeh Kalmann
3 oktober 2019om 9:52u

Soms bekruipt mij het angstaanjagend gevoel dat de gemeente Amersfoort er niet is voor de mensen, maar voor zichzelf. Dat niet het welzijn van de inwoners voorop staat, maar dat van de ambtenaren. Dat de ambtenaren de bewoners eigenlijk maar vervelende hinderpalen vinden.

Ik bekeek, op de Stadsbron, de reportage van Rob Lampe over de heer Leen uit de wijk Bieshaar in Hoogland, en toen bekroop mij dat gevoel weer. Als milieubewust burger wil Leen zonnepanelen op zijn dak aanbrengen, en daartoe moet de dakopbouw een beetje verhoogd worden. Op een paar andere plekken in de wijk is dat ook gebeurd, zonder dat dat het aanzien van de woonblokken ook maar enigszins aantast. Maar Leen krijgt geen toestemming. Hij wordt tot gek wordens toe door gemeentelijke juristen geconfronteerd met steeds nieuwe regeltjes en er is niemand op het stadhuis, ook de wethouder niet, die bereid is met hem mee te denken. Hem te helpen zijn milieuvriendelijke plan te realiseren.

Daar krijg ik dus de bibbers van.

Ik ken een mevrouw uit Amersfoort die belaagd werd door een mesjogge buurman. Ze deed daar aangifte van en is na jaren in een hel te hebben geleefd de stad ontvlucht. Ze woont nu op een geheim adres elders in het land. Ze kreeg met haar klacht geen poot aan de grond bij de gemeente, integendeel, de gemeente stuurde steeds aan op juridische procedures die de vrouw in kwestie heel veel slapeloze nachten en geld hebben gekost. De gemeente zelf betaalt al die advocaten gewoon uit van belastinggeld; daar ligt geen wethouder, burgemeester of topambtenaar wakker van. Ook niet van het bedrag dat de vrouw uiteindelijk toegekend heeft gekregen en dat allerwegen angstvallig geheim wordt gehouden. Ik denk dat het om tonnen gaat.

Terwijl een beetje inlevingsvermogen, een beetje meedenken, een beetje sociale souplesse ook in dit geval wellicht wonderen gedaan zou hebben, en de gemeenschap – ons – heel veel geld bespaard zou hebben.

Ik ken een echtpaar uit Hooglanderveen dat geestelijk bijna ten onder is gegaan aan de aanvraag van een bouwvergunning voor een – meen ik me te herinneren – schuur. Met juridische haarkloverij werd ieder plan onmogelijk gemaakt.

Ik was bij het Stadsbron-debat over de fiets/voetbrug over het spoor bij de dierentuin, onderdeel van de westelijke ontsluiting. Ik hoorde Lennard Meijerse, de visueel gehandicapte vertegenwoordiger van de stichting Onbeperkt Amersfoort, haarscherp aantonen hoe levensgevaarlijk die brug wordt voor wandelaars. Het voetgangersgedeelte van de brug voldoet krapjes aan de wettelijke normen, maar niet aan de internationale richtlijnen die aan dit soort bouwwerken gesteld worden. Maar omdat die richtlijnen nog niet in de wet verankerd zijn, wil de gemeente er niet aan.

Meijerse mocht zijn bevindingen onlangs op het gemeentehuis komen bespreken. Hoe dat gesprek was verlopen, werd hem gevraagd tijdens het Stadsbron-debat. “Teleurstellend,” zei hij, “want alleen juridisch.” 

Ik vind dat huiveringwekkend. De gemeente wil liever straks in Kanniewaarzijn figureren vanwege het ene na het andere ongeluk op de nieuwe brug, dan nu luisteren en meedenken over een oplossing.

Ik begrijp heel goed dat een overheid zich moet houden aan regels en heel voorzichtig moet zijn om geen precedenten te scheppen waar anderen zich dan weer op kunnen beroepen. Ik begrijp dat alle besluiten door juristen moeten worden getoetst.

Maar de oplossing van een vraagstuk moet niet met een juridische blik beginnen. De mannen en vrouwen die onder leiding van ambtelijk opperhoofd Nico Kamphorst geacht worden de burgers van deze stad te dienen, moeten éérst luisteren, éérst echt overleg voeren, éérst meedenken over oplossingen in plaats van van meet af aan op de juridische rem te trappen. 

Zo’n gedragsverandering zou pas echt een klimaat verbeterende maatregel zijn.

(maak u bekend met uw volledige naam)

opmerkingen

Steun de Stadsbron!

U steunt ons met een gift via IDeal al met een bedrag vanaf 2 euro per artikel.

Draag bij!