Amersfoorters, gaat allen onverwijld naar Wassenaar!
Naar off all places Wassenaar?
Ja, naar Wassenaar. Naar Museum Voorlinden. Vóór 10 maart!
Op die dag loopt namelijk de overzichtstentoonstelling af van Armando. In zes zalen is het werk van deze vorig jaar overleden geweldenaar te zien, en op banken met uitzicht op de tuinen van Piet Oudolf is Armando’s muziek te beluisteren, en zijn poëzie. Voor de ingang van Voorlinden staat zijn bronzen beeld Gestalt uit 2001.
Verwacht van mij op deze plek geen recensie, want ik ben niet deskundig op het terrein van beeldende kunst, maar ik zie genoeg kunst om, als leek, te kunnen zeggen dat deze tentoonstelling van uitzonderlijk hoog niveau is. Armando kennen we vooral van zijn zwarte werk - ook in Wassenaar ruim vertegenwoordigd - maar er zijn ook veel kleurige schilderijen te zien, verrassend veel zelfs. En zijn viool is tentoongesteld, en zijn bokshandschoenen en ook de handschoenen die hij droeg bij het boetseren van verf op zijn doeken. Ontroerend.
Het was er heel druk op de zondagmiddag in februari dat ik er was.
Waar je normaal een mooie expositie blij verlaat, liet ik Voorlinden met een bitter gevoel van spijt en schaamte achter. Deze tentoonstelling hoort niet in dit schitterende museum in dit prachtige landschap thuis, maar in Armando’s eigen stad, in Amersfoort, in ons Amersfoort. Hier heeft Armando zijn jeugd doorgebracht; hier, in het schuldige landschap rondom een concentratiekamp, heeft hij de inspiratie opgedaan die hem levenslang gedreven heeft deze kunst te maken.
Wij Amersfoorters, die in de Elleboogkerk een Armandomuseum herbergden en die het recht van eeuwigdurende bruikleen verworven hadden van Armando’s privécollectie (geschatte waarde: 22 miljoen), wij Amersfoorters schopten hem de stad uit toen er op cultuur bezuinigd moest worden. Wij verbanden hem naar een buitenhuis aan de Kromme Rijn tussen Utrecht en Bunnik en we waren zo blij dat hij met zijn confronterende kunst oprotte uit onze stad dat we niet alleen het recht op bruikleen verkwanselden, maar er ook nog eens een miljoen cash bijdeden.
In Kanniewaarzijn stonden we deze week met ons Armandobeleid als stad voor… eh.. laat ik maar voor.. paal…schrijven. Minstens 2,6 miljoen aan gemeenschapsgeld verkwist. In het gemeentehuis stond op moment van die uitzending gemeenteraadslid Ben Stoelinga voor…eh…schut, omdat hij geen meerderheid kreeg voor een kritisch zelfonderzoek van de gemeenteraad naar wat er financieel allemaal mis was gegaan.
Ik zelf ben daar niet zo rouwig om. Dat soort onderzoeken leveren zelden echte nieuwe inzichten op. We incasseren als stad de schade en gaan over tot de orde van de dag. Wie heeft het er ooit nog over dat we nog zeker twintig jaar drie ton per jaar moeten betalen voor de ruimte in het pand van RCE aan het Smallepad waarin KAdE gevestigd was voordat het naar het Eemhuis moest verhuizen om de plek van het poppodium te vullen. Drie ton per jaar. Ik heb net het belachelijk hoge aanslagbiljet van de gemeente Amersfoort voor 2019 ontvangen. Met die rib uit mijn lijf betaal ik 0,08% van wat de gemeente jaarlijks uitgeeft aan deze leegstand.
Nee, laat dat financiële onderzoek maar zitten. Wat veel interessanter is, is een psychologisch onderzoek. De stad zou op de bank moeten plaatsnemen bij een klassieke psychotherapeut, en die zou er achter moeten zien te komen waarom Amersfoort zo nodig van Armando afwilde. Zo’n onderzoek zou Amersfoort echt dwingen diep in zijn eigen ziel te kijken.
Dat zou pas interessant materiaal opleveren.