Stichting Bootvluchteling vroeg me of ik als vrijwilliger medisch werk zou willen doen in het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos.
Als arts (ex-tropenarts, ex-huisarts) en als mensenrechtenactivist voelde ik daar wel voor. Het is daar immers de ‘grens van Europa’, waar vluchtelingen vastlopen op hun vluchtpoging naar Europa, mede dankzij de Turkije-deal.
Ik noem mezelf maar ‘grensdokter’, want dat is het, lijkt me: werken op de grens, verhalen horen over traumatische en dodelijke grensovergangen, werken ‘aan de grens’ omdat niet alles kan wat je zou willen en wat eigenlijk zou moeten kunnen …
Ik ben voor twee weken naar Lesbos vertrokken, nieuwsgierig en ook wel wat gespannen. Ik hoop via de Stadsbron regelmatig verslag te doen van wat ik aan die grens zal tegenkomen.
Voor meer informatie: www.bootvluchteling.nl
Adriaan van Es
Bekijk andere artikelen van de grensdokter op Lesbos in het dossier.
Europa: shame on you!
“Als inwoners hier gingen we de vluchtelingen helpen die op het strand aankwamen: eerste hulp, kleding, eten en drinken brengen, opvang regelen, meestal informeel, vuile kleding van wassen, helpen als een een kind op het strand werd geboren,” zo vertelt een Nederlandse vrouw die al ruim 20 jaar met haar Griekse man een winkeltje drijft in Molyvos, een mooi, erg toeristisch
stadje aan de noordkust van Lesbos. Vanaf de promenade met veel flanerende toeristen zie je beneden het mooie strand en de weidse zee.
“En Europa?” zegt ze. “Wat doet Europa? Het is schandalig hoe Europa met vluchtelingen omgaat, ze afweert, en aan ons hier in Griekenland de boel overlaat. Eerst ons een economische dreun geven en dan het vluchtelingenprobleem bij ons neerleggen. Shame on Europe!”
Door de toestroom van vluchtelingen heeft het toerisme ook een enorme klap gekregen; veel zaken moeten sluiten. “Maar als je dat zegt, word je uitgemaakt voor racist. En dat ben ik niet,” zegt de Nederlandse.
Ik lees het boek Der Reisende van Ulrich Alexander Boschwitz. De joodse zakenman Silbermann is op de vlucht na de novemberprogroms in Duitsland in 1938; hij reist kriskras door Duitsland, leeft in treinen, tot hij wordt gevangen gezet. ‘Het leven is ons verboden. Wil je je daar wel aan houden?’ zo piekert hij.
Op deze grens van Europa waarop vluchtelingen stuiten, worden veel Europese en international mensenrechten geschonden, op dagelijkse, grote schaal. Europa kijkt er van weg, Nederland ook. “Blijf vooral vaak en veel dit verhaal vertellen,” zegt mijn zegsvrouw uit Molyvos.
Op weg naar Moria is een graffiti No borders een stille oproep.
Dit is mijn laatste bijdrage als Grensdokter op Lesbos voor de Stadsbron.
Ik dank lezers voor hun belangstelling en de Stadsbron voor haar gastvrijheid.
Morgen vlieg ik terug naar Nederland, zonder grens.