In de War en alles staat stil
Net op het moment dat ‘mijn’ wereld weer begon te draaien komt alles plotseling tot stilstand.
Ik was zo lekker bezig met mijn journalistieke onderzoeksprojecten. Lekker werken in de War, (broedplaats voor innovatieve projecten, hier in Amersfoort.)
De onderwerpen waarover ik wil schrijven voor de Stadsbron lijken nu opeens niet meer zo belangrijk.
Afspraken worden afgezegd.
Ik maak ritjes in lege stadsbussen, in stille treinen en loop over praktisch verlaten stations.
Hier in de binnenstad wordt het steeds stiller.
Op koopavond klinkt het klokkenspel van de Lieve Vrouwe toren: een melancholische, troostrijke melodie, door verlaten winkelstraten.
Ik kom dilemma’s tegen
Ga ik op bezoek bij mijn zus die snipverkouden is?
Even twijfel ik. Zo bang om ziek te worden ben ik niet. Dan realiseer ik me dat dit niet de belangrijkste afweging is.
Ik wil de besmetting niet doorgeven. Ik besluit haar niet te bezoeken.
Een paar dagen later gaan we wel op bezoek bij de ouders van mijn vriend.
We twijfelen even maar wij besluiten om wel te gaan.
Zijn ouders zijn al ergens in de 80. Wanneer we binnenkomen is het eerste wat wij doen, jas ophangen en handen wassen. Daarna begroeten we elkaar een beetje grinnikend met de ellebogen.
Wat draagt ons?
De tafel is gedekt en zij hebben samen uitgebreid Indisch gekookt. De avond ontvouwt zich rondom deze heerlijke maaltijd en er ontstaan bijzondere gesprekken.
Gesprekken die vrij snel de diepte in gaan. Misschien wel dankzij de Coronacrisis? We praten met elkaar over ziekte,pijn, verlies, en onze religieuze achtergrond. Mijn vriend is antroposofisch opgevoed. Ik protestants. We delen een christelijke achtergrond.
Ik vertel ook over mijn ervaringen met zenboeddhisme.
We spreken over de draagkracht van mensen in tijden van angst, onzekerheid en pijn.
Opeens luister ik naar mijn vriend die vertelt hoe hij op het ziekbed van zijn (overleden) vrouw haar voeten masseert. Hoe hij haar pijn zelf fysiek kon voelen en hoe dat haar pijn verzachtte. Hij vertelt me hoe hij heeft ervaren dat zij samen in zo’n moment niet langer met z’n tweeën waren, maar dat er een ‘derde energie aanwezig was.’
Mijn lief beschrijft een ontroerend moment van compassie en draagkracht.
Wij weten niet
We zwerven met onze gesprekken door de huidige tijd die onzeker en verwarrend is. Onzekerheid geeft angst. Angst is beknellend. Verwarring is chaotisch. Zo vertel ik wat over de boeddhistische visie op niet-weten. Hoe het toe laten van niet-weten, deze grote openheid en onbevangenheid, juist verbinding en vertrouwen kan geven.
We weten nog heel veel niet over Corona. Deskundigen en wetenschappers zetten hun beste beentje voor en zijn het ook lang niet altijd met elkaar eens. Internet met al zijn discussies en ‘deskundigen’ vergroot de onzekerheid en de zichtbaarheid van het niet-weten.
Wanneer ik naar de wc ga zie ik aan de muur een mooie tekst hangen. Een citaat van Rudolf Steiner. De tekst lijkt naadloos aan te sluiten bij ons gesprek en de huidige tijd:
“..Tegenwoordig begrijpen weinig mensen dat iets waar kan zijn, terwijl ook het tegendeel met evenveel geldigheid op hetzelfde moment beweerd kan worden. Absolute waardheden bestaan niet.
We boren diep in een object der natuur, wij halen uit haar verborgen schachten de geheimzinnigste wijsheden omhoog; we draaien ons om, boren op een andere plaats en het tegendeel toont zich ons met evenveel geldigheid.
….We moeten de moed hebben om diep in het rijk der ideeën binnen te dringen, desnoods op gevaar af dat we ons vergissen.”
Wat wordt er van ons gevraagd?
Laten we respect hebben voor ons niet-weten.
Laten we vertrouwen op wetenschappers en deskundigen die zich durven te vergissen. Die elke dag gebaseerd op de actualiteit naar beste vermogen hun inzichten delen.
Laten we vertrouwen op ons gezonde verstand zodat we weloverwogen beslissingen nemen die niet alleen ons eigen belang dienen, maar ook dat van de ander.
Laten we vertrouwen op het niet-weten zodat we elke dag met openheid kunnen zien wat er om ons heen gebeurt en zien wat er van ons gevraagd wordt.
Foto: IVN
Wanneer ik corona opzoek in het online woordenboek is dit de eerste betekenis die ik tegen kom:
Corona zelfstandig naamwoord; een krans van licht rond de zon, te zien tijdens een volledige zonsverduistering
Eenzaamheid is slecht voor de gezondheid. Veel kwetsbare mensen wonen in instellingen en tehuizen. Niet alleen ouderen, ook jonge mensen en kinderen. Zij dreigen nog meer geïsoleerd te raken. De afkondiging van het bezoek verbod raakte me zeer.
Laten we een krans van licht zijn voor elkaar in deze verwarrende tijd en op een creatieve manier met elkaar in contact blijven, elkaar steunen en verwarmen.
Juist in donkere tijden en verwarring, komt uit chaos schepping en schoonheid voort. Daar waar het denken geen vat meer kan krijgen op de wereld, het niet meer begrijpt, kan het hart het over nemen en zich openen. Zo was het bezoek aan de ouders van mijn vriend. Een hartverwarmende avond. De volgende dag ontving ik een appje:
“Van de gesprekken hebben we allebei heel erg genoten! Wij ervaren ze als een verrijking van ons 'innerlijk leven'. Een prachtige ontmoeting was het! Heel veel dank!”
Verwarring breekt het hart open.
Kunstenaars zijn meesters in verwarring brengen van het brein en het raken van het hart.
Denk aan muziek, een schilderij of een gedicht. Daar waar het verstand zijn grip verliest kan de ontroering binnen glippen en iets waarachtigs het hart verwarmen: een glimpje van God, een vonkje essentie, een kiem van levenskracht.
Toon Tellegen is zo’n meester van verwarring. Ik sluit af met een gedicht van hem waar ik erg van houd en dat ik vind passen bij deze tijd.
Toen de mensen eenmaal groot waren
en
almachtig,
na lang wachten,
vonden zij God,
ergens verkleumd in het donker op de grond.
Zo zo God, zeiden ze, u hier…
Zij schudden hun hoofd.
Maar niet lang daarna strooiden zij brood,
zetten schoteltjes wijn voor hem neer
en zagen
hoe hij aarzelend
dichterbij kwam,
en heel voorzichtig, met een vinger,
raakten zij hem aan.
Toon Tellegen.