Ik heb Anne Vermeer in zijn functie als burgemeester van
Amersfoort (1976-1981) leren kennen toen ik in september 1978 wethouder werd.
Anne Vermeer was door zijn heldere denkbeelden, zijn
natuurlijke onkreukbaarheid, zijn sociaal-economische analyses, zijn culturele
en vooral muzikale belangstelling voor mij als wethouder een voorbeeld. Niet
zozeer in de zin van voorman, maar meer in de zin van ‘voorbeeldig’.
Die voorbeeldigheid werkte soms ook bezwarend omdat je in
het functioneren als bestuurder in hem dagelijks een hoge referentietoets
ervoer terwijl er wel eens behoefte was aan een iets speelsere toonzetting.
Hij kon fel uit de hoek komen als publieke functionarissen
in hun verantwoordelijkheid tekort kwamen en gebrek aan betrokkenheid toonden.
Dan was zijn oordeel streng en zijn lichaamstaal liet dan niets te raden over.
Maar enthousiasme bij mensen die bijdroegen aan het sociale
en culturele profiel van de stad, inspireerde hem om ze daarbij te ondersteunen.
En wanneer Anne het echt naar zijn zin had, kon hij ineens prachtig uit de hoek
komen door spontaan chansons te zingen en het gezelschap voor zich in te nemen.
De politieke polarisatie was in 1978 - na het kabinet Den
Uyl - uiterst fel en vaak persoonlijk. In het lokale bestuur in Nederland was
dat niet in het belang van de gemeenten. Maar al te vaak bleek het openbaar
belang ondergeschikt aan partijdige vooroordelen. Anne Vermeer was als sociaaldemocraat
uiterst duidelijk in waar hij voor stond, maar hij was er toch de man niet naar
om polarisatie tot bestuursstijl te verheffen en hoewel hij bepaald geen
allemansvriend was, hechtte hij wel aan productieve omgangsvormen. Überhaupt
waren slechte manieren niet aan hem besteed, des te erger vond hij het wanneer
partijgenoten zich sociaal of politiek niet wisten te gedragen. Daaruit alleen
al bleek zijn grote betrokkenheid met het wel en wee van zijn partij.
Vijfentwintig jaar ná zijn pensionering reisde hij nog af naar afdelingen om
actuele politieke thema’s in een historisch perspectief te plaatsen, uit het
hoofd, in smetteloze, direct publiceerbare zinnen.
Naar vrienden schreef hij met vaste hand dicht beschreven
brieven, altijd inhoudelijk interessant en vol attentie voor de adressant.
Anne Vermeer was een openbaar bestuurder die zonder mankeren altijd de
publieke zaak heeft gediend, intelligent, gedreven en trouw.
Foto van Anne Vermeer en zijn vrouw Annie, gemaakt in 1981. Met dank aan de BDU en Archief Eemland.