‘Bouwplannen voor de put van Boeddha lopen steeds stuk op nieuwe eisen van de gemeente’, kopt het AD. En ik moet lachen. En huilen. Waarom? Mensen vragen mij wel eens: ‘Was het niet lastig? Om een vergunning te krijgen voor RAUW, zo midden op Isselt?’ Nou, nee. Een net uitgeschreven plan, een goede architect en een stabiele vastgoedeigenaar waren genoeg om een vergunning per kerende post opgestuurd te krijgen. Hoe anders vergaat het de lieden die iets moois willen maken van de bouwput op een van de meest aansprekende punten van onze stad.
Dertien jaar. Der-tien-jaar. Na 13 jaar is er nog steeds niks op de plek waar ooit de eerste ster van Amersfoort bij elkaar werd gekookt. Wat steekt daarachter? Wil Amersfoort deze kaalslag op de hoek van de Stadsring en de Utrechtseweg liever laten voor wat het is? Ik begrijp, hoogbouw is voor sommige ouderen boven de tachtig eng, maar zó lang hoeven ze er toch ook weer niet niet tegenaan te kijken?
Ik weet, dat de bovenste-beste brave medewerkers van de gemeente Amersfoort niet weten hoe ondernemers werken en dat ondernemers niet weten wat al die mensen in dat enorme gebouw aan de Stadsring allemaal aan het doen zijn. Die twee dingen mengen, lieve, lieve gemeente, het gaat niet! Niet aan beginnen. Laat ondernemers ondernemen, dat doen ze graag en (soms) goed. Geef er een klap op. Nu loopt de zoveelste kwalitatief goede lokale ontwikkelaar weg en blijven jullie straks zitten met een mafketel die het alleen maar om geld gaat.
Wrang. Dat is het, een plek waar ooit de gouden Boeddha (een figuur die, meen ik, naar verbintenis in alles zocht) over het kruispunt uitkeek, na 13 (13!) jaar nog steeds een kaal monument van besluiteloosheid is. Ik kom een enkele keer in New York. Daar staat het Flatiron Building, een van de hoogste vroeg twintigste-eeuwse wolkenkrabbers van de stad. Je moet je afvragen of het ooit gebouwd zou zijn als de ambtenarij van Amersfoort het voor het vertellen had in die dagen in New York. Wrang. Willen we vooruit, zullen we toch af en toe onze angsten en zorgen in de handen moeten leggen van mensen die dat aankunnen. En waar die werken, op het stadhuis of vanuit een kantoorvilla, dat laat zich raden.
Wrang heeft ook vaak humor: Boeddha is ‘de verlichte’. Per definitie dus niet in een put te krijgen. Het is Amersfoort dus toch gelukt. Gefeliciteerd.